Прочетен: 7091 Коментари: 1 Гласове:
Последна промяна: 24.09.2009 21:13
Това е поема от У. Х. Одън, която може би помните от филма „Четири сватби и едно погребение”
Спрете часовниците, скъсайте жиците на телефоните,
Запушете устата на кучето, което лае над сочната кост,
Затворете капака на пианото, с глухия тропот на барабаните
Внесете ковчега, плачещи, застанете на пост.
Нека самолетите тъжно кръжат там горе,
Нека описват в небето следа: „Той умря”.
И нека гълъбите да сложат черна яка.
И регулировчикът да сочи със черна, памучна ръка.
Той беше северът, югът, запад и изток за мен,
Трудният ми делник, свободният ми ден,
Слънцето беше той, в своя зенит, и полунощ, и песен;
Мислех, че любовта е вечна; паднах повален.
Не искам звездите сега; искам непрогледен мрак;
Сложете луната в кашон и слънцето превърнете в мрак;
Източете океана и повалете гората, до крак;
Защото няма нищо никога както било е, да бъде пак.
Stop all the clocks, cut off the telephone,